ไปโรงเรียนกันดีกว่า

 

น้องนนท์ไปโรงเรียนวันแรกทั้งน้ำตา และทุกวันหลังจากนั้นก็ร้องไห้ตลอดเช่นกัน วันแรกป้าอ๋อยไปส่งที่โรงเรียนด้วย ทั้งป้าทั้งหลานมีน้ำตาทั้งคู่ คุณป้าก็คิดถึงหลาน ไม่เคยห่างกันเลยตั้งแต่เกิดมา เป็นห่วงสารพัดถึงขนาดจะนั่งเฝ้าที่ศาลารอหลานเลิกเรียน แต่แม่บอกไม่ต้องๆๆ ให้เขาอยู่กับครูและเพื่อนไป จากวันแรกๆที่ต้องให้ป้าอ๋อยไปส่งด้วย ก็เริ่มห่าง แม่กับพ่อไปเองก็พอ แรกๆ ลำบากใจสุดๆ ร้องไห้ตั้งแต่ออกบ้านจนถึงโรงเรียน ณ ปัจจุบันนี้ ร้องแค่ตอนลงรถ พาไปหาครู ร้องไห้พอเป็นพิธีนิดหน่อย เข้าห้องก็หยุด 555...

พี่พิงค์ต้องไปเรียนเป็นเพื่อนด้วย ไม่งั้นน้องจะเหงา อิอิอิ...

 

ระดับไม่งอแงแล้วจ้า

 

ร่าเริงก่อนออกจากบ้าน (เป็นบางวัน) 

 

พี่สาวพร้อม แต่น้องชายวิ่งหนีไปแอบอยู่หลังบ้าน เอาไงดี?

 

เริ่มยิ้ม แต่หลังจากนั้น ....

 

ตอนเย็นแม่ไปรับกลับบ้าน ไม่ค่อยอยากกลับแล้วล่ะ อยากเล่นต่อ

 

กินยาคูลท์เผื่ออารมณ์จะดีขึ้นบ้าง

 

เริ่มหัดขีดเขียนอย่างตั้งใจ 

 

เริ่มหล่อรึยังครับ

 

อืม...