ตอนที่อยู่เชียงใหม่ ป้าดาแนะนำให้แม่จับน้องพิงค์คว่ำออกกำลังกาย ถีบแข้งถีบขาก่อน ดังนั้นตอนเช้าๆ น้องพิงค์ก็จะต้องโดนจับคว่ำ 3-5 นาที พอแม่เห็นน้องพิงค์เริ่มจะจุกก็อุ้มขึ้นมาแล้วล่ะค่ะ พอมาอยู่กรุงเทพฯ ช่วงอายุ 3 เดือนครึ่ง น้องพิงค์ก็เริ่มจะคว่ำเองได้ หลังจากที่เพียรพยายามทำท่าจะคว่ำๆอยู่เป็นอาทิตย์ ติดที่แขนข้างซ้ายนี่แหละค่ะ

น้องพิงค์กลับมาพักในกรุงเทพฯได้หนึ่งเดือนแล้วค่ะ แม้ว่าจะคลอดที่ศิริราชเป็นเด็ก (กรุง)เทพฯ แต่น้องพิงค์ถือตัวเองว่าเป็นคนเจียงใหม่เจ้า เพราะแม่เป็นคนเหนือ พ่อเองก็อยากให้น้องพิงค์เป็นละอ่อนคนเมือง ช่วงที่แม่ลาคลอด 3 เดือน เราขึ้นไปอยู่ที่บ้านเชียงใหม่กัน เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก แวดล้อมไปด้วยญาติๆ ที่รักน้องพิงค์ม๊าก-มาก โดยเฉพาะยายที่ทุกวันนี้ก็ยังร้องไห้คิดถึงน้องพิงค์เสมอ ตอนนี้มาอยู่กรุงเทพฯ เพราะพ่อกับแม่ทำงานที่นี่ น้องพิงค์ก็เลยต้องอยู่ด้วย พวกเราถือคติครอบครัวอบอุ่นค่ะ พ่อแม่อยู่ไหนลูกก็อยู่นั่น