วันนี้น้องพิงค์ร้องไห้ดังลั่นโรงพยาบาลเหมือนเคย แต่อาจจะมีระยะเวลาสั้นกว่าเดิมสักเล็กน้อย  และยอมทำตามคำสั่งคุณหมอที่บอกให้อ้าปาก  แต่ไม่ยอมนอนบนเตียง ทั้งแม่ หมอ และพยาบาล ต้องช่วยกันกดเจ้าตัวน้อยลงบนเตียงด้วยความทุลักทุเล  เสียงน้องพิงค์ร้อง "ฉีดยาๆ" ดังออกจากเตียงสองครั้ง เพราะคงกลัวเข็มเหมือนแม่   แต่แป๊บเดียวก็หยุดร้อง แสดงว่าคงไม่ค่อยเจ็บ...

เดี๋ยวแม่น้องพิงค์คงจะโพสต์เรื่องเล่าต่อ  แต่ตอนนี้ พ่อกับป้าอ๋อย รอนานแล้วนา...จนเกือบห้าโมงกึ่ง แม่ยังบ่ปิ๊กเตื้อ..ยะหยังอยู่ปู๊นเนี่ย

เมื่อวานระหว่างทางที่พ่อขับรถมารับแม่ที่ทำงานก่อนที่จะไปโรงพยาบาลนั้น น้องพิงค์ก็หลับอุตุไปซะก่อน ดังนั้นตอนที่พ่อขับรถวนขึ้นไปจอดที่อาคารจอดรถของโรงพยาบาล เจ้าตัวน้อยจึงไม่ร้องโวยวายเหมือนเคย แต่พอไปชั่งน้ำหนัก ก็ยังไม่ตื่น เลยให้ป้าอ๋อยอุ้มชั่ง ถึงตอนที่จะต้องให้ป้าอ๋อยชั่งคนเดียวน้องพิงค์จึงตื่น แล้วก็แหกปากร้องลั่น แม่ปลอบก็ไม่ฟัง แต่สักพักก็หยุดเพราะแม่พาไปเดินดูเด็กคนอื่นๆเล่นของเล่น

เมื่อเริ่มคุ้นและไม่มีวี่แววว่าพยาบาลจะมาวุ่นวายกับตัวเอง น้องพิงค์ก็เริ่มเล่นของเล่น โยกม้าเล่นสนุกใหญ่เลย แถมยังใจกล้าวิ่งไปแตะผนังและล้มตัวนอนกลิ้งไปมาเลียนแบบเด็กโตอีกแน่ะ พ่อเลยกดชัตเตอร์ส่งไปให้ป้าแอดูได้ตั้งหลายรูป จนราวครึ่งชั่วโมงก็ถึงคิวเจ้าหนูจอมโวย  และเป็นไปตามคาดร้องไห้ไม่ยอมเข้าพบหมอ หลอกล่อยังไงก็ไม่หยุดร้อง แต่ไม่ดิ้นมากเหมือนก่อน หมอให้นอนก็ไม่ยอม แต่พอแม่กอดไว้ปลอบนิดนึงก็ฟัง ทั้งที่ยังร้องไห้ หมอส่องหูก็ยอม วัดอก หลัง และให้อ้าปากก็ทำตามแต่โดยดี (ก็ทำที่บ้านแบบนี้ทุกวัน กะจะฝึกให้หายกลัวหมอซะหน่อย แต่ก็ไม่ค่อยสำเร็จมากนัก)

คุณหมอใจดีให้ลูกโป่งกับสติ๊กเกอร์มิกกี้เมาส์ด้วย แต่น้องพิงค์ก็ยังสะอื้นไปรับของไป อิอิ

พอออกจากห้องหมอก็ถามหาของเล่นอีก ก็เลยต้องพาไปเล่นรอพ่อไปจ่ายตังค์

สรุปแล้วครั้งนี้แม้จะร้องไห้แต่ก็ยังทำตามที่หมอบอก ก็ถือว่าดีขึ้นค่า...ให้สี่ดาวไปเล้ย