ตอนอยู่กรุงเทพฯ บางครั้งน้องพิงค์ก็เคยมีน้ำมูก  แต่ส่วนใหญ่จะหายเอง โดยไม่ต้องไปหาหมอ   ดังนั้น  บางทีน้องพิงค์อาจจะหายเองก็ได้    แต่ถ้าน้องพิงค์เป็นมากขึ้น  ป้าแอกับป้าอ๋อย ก็คงจะต้องเดือดร้อนหน่อย  เพราะน้องพิงค์ไม่ชอบไปโรงพยาบาลเลย  คงจะไปร้องช่วยด้วยๆ  ที่โรงพยาบาลแน่ๆ

เย็นนี้ป้าอ๋อยวัดไข้ได้ 37.5 องศาเซนเซียส แม่เลยขอให้ป้าแอกับป้าอ๋อยพาน้องพิงค์ไป รพ. เพราะเกรงว่าหากตัวร้อนตอนดึกๆ จะแย่

แม่โทร.หาตาที่บ้าน ตาบอกว่ายาย ป้าแอ ป้าอ๋อยพาน้องพิงค์ไปหาหมอแล้ว ตอนที่จะขึ้นรถ น้องพิงค์ร้องไห้ไม่ยอมเพราะรู้ว่าจะไปหาหมอ ...555

แม่เลยโทร.หาป้าแอ ก็พอดีว่าเพิ่งออกจาก รพ.พอดี ทุกคนเล่าให้ฟังว่า น้องพิงค์ร้องไห้ลั่น คนแถวนั้นหันมามองกันใหญ่เลย พยาบาลต้องเข้ามาช่วยเพราะป้าอ๋อยคนเดียวเอาไม่ไหว เพราะทั้งร้องทั้งดิ้น สุดท้ายได้ยาแก้ไข้กับยาแก้หวัดมา วัดไข้ที่ รพ.ปรากฏว่าอุณหภูมิปกติ 37 องศา แม่เลยโล่งอกบ้าง แต่ยังไม่วางใจเสียทีเดียว

น้องพิงค์ออกมาอ้าปากให้ยายดู บอกว่าหมอให้อ้าปากแบบนี้ 555..

เมื่อคืนหลังจากกลับถึงบ้าน ดื่มน้ำเต้าหู้เสร็จ ป้าอ๋อยก็ให้น้องพิงค์กินยา และแน่นอน ต้องมีเสียงร้องไห้ตามมาเสมอ ช้อนแรกผ่านไปพร้อมๆกับยาหกเลอะเทอะ ช้อนที่สองป้าแอเลยบอกว่าถ้าไม่กินยาพรุ่งนี้ต้องพาไปหาหมออีก น้องพิงค์จอมโวยวายก็เลยต้องลดดีกรีความซ่าลง ยอมกินยาบ้างแต่ก็ยังร้องไห้อยู่ดี พอช้อนสุดท้าย ก็หมดฤทธิ์ ยอมจำนนเพราะความที่ไม่อยากไปหาหมอนี่แหละ...

ป้าแอบอก เด็กอาไร้...รู้ไปหมด

เช้านี้ แม่โทร.หายาย ยายก็เล่าวีรกรรมของเจ้าตัวน้อยให้ฟังว่า ตอนที่ป้าอ๋อยให้กินยาก็โอดครวญ "ตายแล้ว ตายแล้ว ช่วยด้วย ช่วยด้วย" ไม่รู้ไปจดจำมาจากไหน ดีนะที่เมื่อคืนตอนไปหาหมอไม่ร้องให้ใครช่วยเหมือนตอนอยู่บ้าน 

หายไวไวนะลูกแม่